D2 kruipt door het oog van de naald!

Zonder Oscar en Guido die ter voorbereiding van hun verdere educatie een instelling bezochten om te evalueren of deze zou kunnen voldoen aan hun hoge academische aspiraties, aangevuld met David, trad de D2 aan tegen Wilhelmus.

HBS begon goed, maar naar mate de eerste helft vorderde kreeg Wilhelmus meer grip op het spel. HBS kreeg zegge en schrijve één kans in de eerste helft, maar kon deze niet verzilveren.

Tim op links, speelde alweer prima en kon regelmatig zijn tegenstanders z’n hielen laten zien. Cody op de plek van Oscar, deed het ook heel goed. Toch ging het niet eenvoudig. Joost keepte zoals wij het gewend zijn. Attent wist hij door goed uit te lopen de aanval van Wilhelmus te neutraliseren en dat deed hij ook door enkele schoten op doel vakkundig te stoppen. Met de 0-0 stand bij de rust, was het nog helemaal niet zeker dat de drie punten zouden worden verzilverd.

Helaas was de rentree van Jesse V van korte duur. Na enkele minuten bleek de drie weken geleden geblesseerde enkel nog niet bestand tegen de belasting die een wedstrijd met zich mee brengt. Er zit niets anders op dan rustig te herstellen. Sterkte Jesse!

De tweede helft liet eerst een gelijkopgaande strijd zien, maar Wilhelmus tapte snel uit een ander vaatje. Onze aanvallers werden dicht op de huid gezeten en met alle middelen tegen gehouden.

Bij een overtreding van één van de Wilhelmus verdedigers op een meter of vijf buiten het strafschopgebied, begaf Stijn, die gelukkig geen nadelige gevolgen meer had van de blessure waardoor hij verleden week moest uitvallen, maar zich toch niet helemaal kiplekker voelde, naar voren. Luid aangemoedigd door Sylvia, die het niet alleen bij aanmoedigen hield, maar ook exact dicteerde hoe de vrije trap moest worden genomen: “hoog in de linkerbovenhoek”. Stijn knoopte dat goed in z’n oren en volgde de aanwijzingen tot in de perfectie op. Tot grote voldoening en hilariteit van die supporters die zich op de tribune hadden genesteld, verdween de bal op de aangegeven plek.

Het gerucht doet de ronde dat de huidige trainersstaf volgend jaar een stapje hoger zullen acteren. Als dat zo is, zou de jeugdcommissie wellicht Sylvia aan de technische staf kunnen toevoegen, er lopen niet zo veel lieden rond die getuigen van zulk inzicht en ook nog in staat zijn om te zorgen dat hun aanwijzingen zo nauwgezet worden opgevolgd.

Na deze prachtige 1-0, zette Wilhelmus de turbo aan en toen na enkele niet geslaagde pogingen, één van de tegenstanders onrechtmatig vlak buiten het strafschopgebied, werd gestuit, wist Wilhelmus de gelijke stand af te dwingen. Joost en de strategisch op de lijn gepositioneerde spelers waren kansloos op de hoge bal.

Het werd grimmiger op het veld. Zo grimmig, dat de scheidsrechter niets anders kon doen dan één van de onzen en één van de tegenstander vijf minuten te laten afblazen. Het is niet mogelijk om een voetbalwedstrijd te houden zonder scheidsrechter. De scheidsrechter die vandaag het heft in handen had, offert net als zijn collegae fluitisten, z’n vrije zaterdag op om wedstrijden doorgang te kunnen laten vinden. De goede man, die ongetwijfeld de bedoeling had om zo min mogelijk te interfereren, had het al snel verbruid bij een deel van de supporters, omdat hij ten onrechte een vlagsignaal van Rein voor buitenspel negeerde. Je kunt van alles van hem vinden, maar een thuisfluiter was het niet en zo hoort het! De scheids is mede afhankelijk van zijn assistenten en die van de tegenpartij doet het ergste vrezen voor de return! Hoewel, iedereen heeft wel eens een off-day.

In de wedstrijd na deze, keurde de scheidsrechter ten onrechte de gelijkmaker van de tegenpartij af. Toch treft hem geen enkele blaam, hij moest afgaan zijn assistent, die het bij het verkeerde einde had.

Terug naar de wedstrijd. HBS wankelde. Onbegrijpelijk dat onze anders zo solide defensie, werd overlopen door de tegenstander. Victor, moest gekwetst de strijd staken. Sommigen noemen hem een pitbull vanwege de vasthoudendheid waarmee hij in het strijdperk treedt, vandaag speelde hij weer een fantastische partij. Hij deed mij eerder aan een leeuw denken dan aan zo’n keffertje! Het zou helemaal geweldig zijn als hij tot de ontdekking komt dat hij ook met zijn rechterbeen kan trappen.

Een gedeelde stand leek het hoogst haalbare, totdat “the inimitable” Stijn anders besliste. Van een onmogelijke afstand deponeerde hij de bal op exact die plek, die de lieftallige Sylvia hem eerder had aangegeven; alsof hij wilde aantonen dat er geen sprake was van toeval die eerste keer.

De D2 won deze wedstrijd. Nipt, maar gebaseerd op de eerste helft, niet onverdiend. Iedere speler verdient een pluim, ook zij die niet in dit verslag expliciet zijn genoemd; de anonieme werkers, die hun steentje ook hebben bijgedragen.

Rest mij nog David te bedanken voor zijn goede inzet aan deze moeizame overwinning en jullie te attenderen op de fotosite van HBS.