Vitesse Delft D1 - HBS D1 1-2

Ondanks het vroege uur was afgelopen zaterdagochtend de tribune redelijk gevuld op het Sportpark Tanthof-Zuid in Delft, waar Vitesse Delft speelt. Twee bijna even grote groepen supporters genoten gezamenlijk van de dag met mooi voorjaarsweer in 2008. De supporters van de thuisploeg waren net groter in aantal dan dat van het bezoekende HBS D1. De sfeer was ontspannen en bleef dat gedurende de hele wedstrijd, iets wat ook bijna opging voor het veld, waar zich op een enkel incidentje na een faire, maar bij vlagen toch wel stevige wedstrijd afspeelde.

De ziekenboeg van HBS was alweer niet leeg. Behalve Victor, die nu toch al weer veel te lang ziek is, had ook trainer Chris zich wegens ziekte zich moeten afmelden. Beiden worden langs deze weg een volledig en spoedig herstel toegewenst.

De eerste helft liet van beide kanten aantrekkelijk voetbal zien. Vitesse Delft, probeerde veelvuldig via hun rechtsbuiten, de defensie van HBS te penetreren. Goed werk van linkervleugelverdediger Jurgen voorkwam elk gevaar. Onze andere vleugelverdediger Oscar, was ook in goeden doen en neutraliseerde vakbekwaam alles wat op z’n weg kwam. Julian en Stijn deden niet voor hun teamgenoten onder en dus stond de laatste lijn weer als een huis.

De linies sloten goed aan en het was dan ook niet verwonderlijk dat HBS een 0-1 voorsprong nam. Hoe was een lust voor het oog. Na tijden, werd Guido weer eens fraai in de diepte aangespeeld. Hij snelde richting doel en zag dat een verdediger aanstalten maakte om te trachten de bal te onderscheppen. In een oogwenk had hij ook gezien dat centrumspits Jesse D., verstandig was meegelopen, gerend is een beter woord, en zich in een betere positie bevond dan hij. Een gave pass bracht Jesse in stelling, die heel beheerst de bal onhoudbaar voor de keeper in het doel deponeerde.

Een goal uit het boekje. Nu wil het lot dat vaste cameraman Marius ontbrak, wegens de voorbereidingen die hij moest treffen voor een niet onbelangrijke feestelijke gebeurtenis in familiale sfeer en dat vaste reserve Ruud, zich nog wel kon herinneren dat hij een camera had, maar niet meer precies wist waar. De happy few, zullen zich de beelden lang kunnen herinneren, de afwezigen zullen het moeten stellen met deze povere beschrijving, wellicht dat Theo Koomen, woorden had kunnen vinden om te beschrijven hoe mooi de goal was, maar helaas de goede man, publiceert al een tijdje niet meer.

Die eerder genoemde rechtsbuiten van Vitesse D, speelde niet onsportief, hij hield zich aan de regels, maar ging er wel stevig in. Onbedoeld speelde hij Jurgen letterlijk uit de wedstrijd, zijn linkerenkel maakte verder spelen onmogelijk. Gelukkig had men Laurens Jan (LJ) bereid gevonden om als reserve mee te komen. LJ, maakt zoals jullie allen weten deel uit van de D2, die vrijwel gelijktijdig het moest opnemen tegen en bij onze Goede Buren. Dat hij desondanks bereid was om de D1 te versterken illustreert het belang dat wordt gehecht aan een goed resultaat voor dit team. De D2 wist een knappe 1-1 te behalen. LJ, viel niet tegen, het tegenovergestelde, met elan hield hij de gevaarlijke rechtsbuiten in bedwang en speelde hij een foutloze pot.

Na de 0-1 golfde het spel een tijdje heen en weer. Bij alweer een goed en snel uitgevoerde aanval schoot Jesse D de bal op de paal, Guido zette de turbo aan en tike de bal beheerst in, 0-2.

Kat in het bakkie, dacht ik op weg naar de kantine voor het broodnodige kopje koffie. Vitesse Delft heeft dat onderdeel ook dik voor elkaar. Een ruim assortiment broodjes en andere (vette) hapjes, lekkere koffie en een snelle bediening. Om de clubkas te spekken, ging er een vrijwilliger rond met enveloppen met lootjes om de clubkas te spekken. Onder grote hilariteit, wist geluksvogel Gerrit, zijn geliefde Sylvia een gewonnen doos pralines kado te doen en alsof dat niet genoeg was nog een tweede prijs in de wacht te slepen. Het was niet de leverworst waar hij zijn zinnen op had gezet, maar een ander begerenswaardig voorwerp.

Gedurende de hele tweede helft was Vitesse Delft de betere ploeg. Gretiger en fysieker, troefden ze met name op het middenveld hun tegenstanders af en keer op keer was het aan de verdediging om de boel gesloten te houden. Van enig verband tussen de linies bij HBS, was in tegenstelling tot de eerste helft geen sprake meer.

Joost vond het niet spannend genoeg en besloot bij een uittrap de spanning er in te houden door de bal aan een geheel vrijstaande aanvaller te presenteren. Gelukkig wist deze speler het cadeautje niet op waarde te schatten en verzilveren.

Bij een schaarse vrije trap ten gunste van HBS werd Stijn, resoluut onder aanwijzing van de te veel met werkzaamheden belaste en daardoor vaak afwezige Sylvia, naar de bal gedelegeerd om vanuit een welhaast onmogelijke positie, één van zijn vermaarde vrije trappen te demonstreren. Hoog vloog de bal in de richting van het vijandelijke doel om op de lat terecht te komen en het veld weer in te springen, recht op Cody af. Hij deed wat hij moest, controleerde de bal met z’n borst en schoot hard in. Normaal gesproken zou dit een doelpunt zijn geweest, Cody deed niets fout, maar de doelman wist met een knappe reactie de bal uit zijn doel te werken. Knap gekiept. Pech voor Cody en HBS.

Cody, die een prima eerste helft speelde en in de tweede zorgde voor enkele momenten van spannende stilte op de tribune en in het veld. Van dichtbij volleerde de bal hard in wat leek zijn gezicht te zijn. Cody stortte neer als een taliban, door een Amerikaanse scherpschutter geveld. Het verschil was, dat nu iedereen hoopte dat Cody snel weer overeind zou komen. Dat lukte gelukkig, het leek erger dan het was, neem ik aan. De bal had weliswaar zijn voorhoofd geraakt, maar neus en gezicht gemist. Toch zou het mij niet verbazen als hij de volgende ochtend enige gevolgen van die onfortuinlijke ontmoeting met de bal zal hebben gehad.

De hele toestand werd bemoeilijkt door de man met de fluit. Het moet worden gesteld dat niemand vlak na het begin te klagen zou hebben gehad als hij de bal op de voor HBS nadelige stip had gelegd; maar alle andere merkwaardige beslissingen van de beste man, vielen in het nadeel van de bezoekers uit.

Hij tuinde in een klassieke schwalbe, loodrecht en zo’n meter of 10 van de penaltystip verwijderd. Omdat het niet spannend genoeg was, goochelde Joost wat met de bal, kreeg van één van de meegekomen aanvallers een duwtje op zijn doellijn, zodat een andere de bal ongehinderd kon intikken. Resoluut wees de man met de fluit naar de middenstip.

Met de 2-2 in zicht, schakelde Vitesse Delft een tandje bij, nog gretiger, nog steviger. De beide Nils’en werden stevig aangepakt. Nils W. toch al enigszins pips uit zijn bed gekomen, moest het ontgelden. Trekkebenend, bewoog hij zich met een pijnlijke knie over het veld. Alsof de druk niet groot genoeg was, besloot de man met de fluit, er iets meer spanning in te brengen. Op de plek waar normaal de corners links van de keeper worden genomen, ging de zich ook al goed werende Jesse V in duel met een tegenstander. De man met de fluit, floot. Een alleen voor hem waarneembare overtreding was niet voldoende; met nog minder dan 5 minuten te spelen stuurde hij Jesse naar de kant. HBS zou de wedstrijd met 10 man moeten uitspelen.

Gelukkig deed het dat, zonder verder averij op te lopen; mede door de bal van de goal vandaan te houden. Op grond van het in de eerste helft vertoonde spel, was de overwinning niet onverdiend. Het in de tweede helft op de mat gelegde geeft aanleiding tot vraagtekens en zorgen. De volgende dag, speelde zich een soortgelijk scenario af bij het eerste tegen ADO. Daar volgde na een in ruime mate voldoende eerste helft, een fantasieloze tweede. De linkervleugel van ADO, mocht komen om door de laatste linie te worden opgevangen. Geen aansluiting meer tussen de linie. Steeds weer de verre bal naar de linkervleugelspits. Gelukkig, kon de koppositie worden behouden en werden geen punten gemorst tegen een laag geklasseerd team.

Toch verliet ik Crayenhout gisteren goed geluimd. Het was mooi weer geweest en ik had naar een weinig inspirerende voetbalwedstrijd gekeken; maar mijn goede humeur, vanwege de afgetekende manier waarop de cricket U-13 het Kennemer Indoor Cricket toernooi won, kon niet meer bedorven worden.

Of ik volgende week na de wedstrijd tegen VOC ook goed geluimd zal zijn valt te bezien. Ik heb de eerste wedstrijd waarbij wij met 6-0 werden afgetuigd niet gezien. Mij werd verteld dat VOC een goed voetballende fysiek sterke ploeg is, die alleen vanwege hun kracht iedereen van de mat speelt. Toch een beetje in tegenstrijd met het verlies dat zij dit weekend leden tegen de ADO D2. Maar die kunnen elkaar snel en blindelings vinden, ik ben benieuwd.

**** Hier eindigde het stukje oorspronkelijk, ik voeg er het volgende aan toe***

Afschuwelijk, zo’n aankondiging op de HBS site. Ik heb haar verschillende malen zien trainen. Wat erg voor ouders, andere familieleden en vrienden. Hoe onbelangrijk zijn potjes cricket en voetbal. Je kent die mensen niet, misschien ben je wel eens langs ze gelopen in de kantine of ergens anders op Craeyenhout. Je zou ze willen troosten en een hart onder de riem steken, maar hoe vind je woorden om wildvreemden iets dergelijks mede te delen, zonder dat ze leeg, obligaat en niets zeggend overkomen. Niet!

43 jaar na de dood in een auto-ongeluk van mijn toen 9-jarige broertje Marius, zie ik en voel ik het verdriet van mijn 88-jarige moeder over dit gebeuren, nog bijna dagelijks. De tijd heelt niet alle wonden en ik ben niet dankbaar voor de tijd dat ik hem gekend heb; ik baal nog steeds van het feit dat ik hem zal blijven herinneren als een lief klein ventje en dat mijn andere broers en ik, de herinnering in zullen gaan, als een stel ouwe lullen.

Fietsers onder U, hoed U in het bijzonder voor vrachtwagens die de hoek om willen; wees er altijd op bedacht en spring desnoods zonder fiets het trottoir op.

Ik eindig met mijn favoriete Chinese gezegde:
Life is not a race,
Regard it is a journey
and savour each step of the way,
Yesterday is history,
Tomorrow a mystery,
Today a gift!