Escamp D1 - HBS D1: 1-4

Victor zijn wij helaas al een tijdje kwijt. Vandaag moest de as Jesse D en Stijn missen. Ik was er niet gerust op, thuis hadden wij maar nipt gewonnen, Escamp had een aantal balvaardige spelers, waaronder ene Aziz; maar ook een stel dat op het randje speelde. Lieden die er niet voor schroomden hun tegenstanders niet alleen verbaal te intimideren, maar vooral met geniepige overtredingen, shirtje trekken, een elleboogje hier, een schopje daar, ook wanneer er geen bal in de buurt was. Thuis bij HBS konden wij rekenen op een onpartijdige scheids, maar hoe zou het bij Escamp op bezoek zijn?

Ik was er dit seizoen eerder geweest met de D3. Toen was er geen vuiltje in de lucht althans van Escamp zijde. Destijds ben ik maar snel naar huis gegaan omdat een HBS papa en opa zich misdroegen en ik er niet bij wilde horen. (Ik wil geen oude koeien uit de sloot halen en de papa en opa hebben hun gedrag verbeterd, Prima;-) Dat er niet bij horen, was niet helemaal gelukt, bleek mij toen ik aan het “eetloket” een overigens zeer smakelijk broodje bal bestelde en een Escamp pupil mij meedeelde dat het team waar de D3 van verloor, net kampioen geworden was.

De D1 begon goed, beter dan ooit dit seizoen. De achterste linie werd aangevuld met Noa. Die het ook deze keer de hele wedstrijd prima deed.

Er werd vlot gecombineerd en de linies sloten aan. De trouwe HBS aanhang had redelijk snel reden tot juichen. Een laag genomen corner van Guido, werd door Julian bij de eerste paal, niet meteen het net ingejast (kwade tongen beweren zelfs dat hij de bal niet goed raakte) maar leep doorgetikt naar Cody die van dichtbij geen fout maakte en de bal resoluut tegen de touwen tikte. Cody had er vandaag zin in. Het bleef bij dat ene doelpunt voor hem, maar het grote pluspunt was, dat zijn trukendoos vandaag meerdere malen werd opengetrokken, tot vermaak van de HBS aanhang en frustratie van zijn tegenstanders.

Escamp liet het er niet bij zitten. Aziz, ontglipte aan zijn schaduw Jurgen en kwam oog in oog te staan met Joost. Ik telde de gelijkmaker, Joost dacht er anders over, in een reflex keerde hij het schot. De bal belandde voor de voeten van Aziz, die nog eens uithaalde om alweer te worden geconfronteerd met een fantastische reflex van Joost, de bal belandde weer voor de voeten van Aziz, driemaal is scheepsrecht, met vallen en opstaan werkte de inmiddels gehergroepeerde verdediging de bal weg. Aziz, de goede voetballer geknakt achterlatend. Jurgen had hem in zijn zak.

Jesse Vorderman, onopvallend aan de wedstrijd begonnen, groeide zichtbaar. Mede tot groot genoegen van vader Ewalt, die vanwege verplichtingen aan zijn werkgever slechts gedurende de eerste helft aanwezig kon zijn. Jesse scoorde beheerst de 0-2, na de zoveelste goed opgebouwde aanval. De lat voorkwam de 0-3.

Met de 0-2 ruststand, het vertoonde spel en de strak leidende scheids, was heel HBS content. Noodgedwongen, moest vader Vorderman, zich naar zijn werkplek begeven, maar niet voordat hij Jesse had toegesproken. Wat er precies werd besproken, weet ik niet, maar feit is dat Jesse, wiens spel de laatste weken al een stijgende lijn vertoonde, in de tweede helft de sterren van de hemel speelde. Na jaren, mocht hij weer op zijn geliefde plekje spelen en alleen een blinde zal hier geen goede nota van nemen.

Vlak na het begin van de tweede helft, scoorde Jesse, die na alweer een prima combinatie voor de keeper kwam, beheerst de 0-3. Bijna op identieke wijze als de 0-2.

Inmiddels had Ollie, als rechtsbuiten zijn opwachting gemaakt. Ollie deed het ook prima, niks mis mee, speelde alsof hij al jaren bij het team hoort.

Ook LJ, toekomstig cricket international, mag terugkijken op een goede invalbeurt. Aziz, die zich aan de bewaking van Jurgen had onttrokken door zich terug te laten zakken naar het middenveld, meldde zich onmiddellijk na de wissel van de goedspelende Jurgen in de voorhoede. Het was mooi te zien hoe het hem niet lukte om LJ voorbij te komen.

Aziz en de zijnen lieten zich niet gewillig naar de slachtbank leiden. Zij zochten de grenzen van het toelaatbare op. Keer op keer, meenden zij te moeten terugvallen op onsportieve acties. En de goedleidende scheids van de eerste helft, transformeerde gestaag tot een irritante, dood ordinaire thuisfluiter. Ieder wisse wasje om tegen HBS te fluiten werd aangegrepen. Hij presteerde het zelfs om mijn Julian een laatste waarschuwing te geven, nadat Julian er naar zijn zin te hard was ingegaan. Julian ging voor en speelde de bal, dat zijn tegenstander daarbij als door een kanon getroffen ter aarde stortte, kon mijn oogappel niet verweten worden. Maar a la!

Een grove overtreding van Aziz op de rand van het strafschopgebied, werd weliswaar bestraft met een vrije trap, maar de diep rode kaart, bleef uit. Een paar van Aziz’es maatjes, lieten zich ook gaan, onsportiviteit troef, maar niet in de ogen van de onpartijdige, die als een blad aan een boom bleek te zijn omgekeerd.

Escamp kwam nog wel terug op 1-3. Het doelpunt had eigenlijk moeten worden afgekeurd, maar ja. A la! Escamp bleef aandingen maar HBS werkte niet mee. Integendeel, Jesse schoot er nog één in, op magistrale wijze.

Escamp was geklopt 1-4!

Na het laatste fluitsignaal van de onpartijdig begonnen scheids, leek het even onaangenaam te worden. Enkele Escampers konden de nederlaag maar moeilijk verkroppen. Zij dreigden hun frustraties op de HBS’ers af te wenden; maar kregen daartoe geen kans vanwege kordaat optreden van enkele Escamp leiders. Zij wezen hun pupillen op de noodzaak elkaar te respecteren en zich sportief te gedragen. Aziz en zijn maatjes, zijn niet reddeloos verloren, als zij de goede raad van deze goedwillende leiders ter harte nemen.

Het integratieproces gaat niet zonder horten en stoten. Dat weet ik uit eigen ervaring, omdat ik zelf behoor tot de inmiddels geheel geassimileerde groep Indo’s. Er moeten overal knoppen om. Vooral bij die jongelui, die menen dat het geoorloofd is om lieden die niet tot hun etnische groep behoren met minder respect te bejegenen. Het heeft geen zin zwarte pieten uit te delen, maar er aan werken zoals men bij Escamp doet, vind ik geweldig.

Mogelijk dat de wijze waarop het uitgedunde HBS legioen op de tribune, dat iedere gelukte actie van haar favorieten met luid applaus begroette en iedere fout van de scheids of grensrechter duidelijk hoorbaar afkeurde, evenals de grove overtredingen van sommige Escamp pupillen, niet door anderen naar waarde kon worden ingeschat. Als blikken konden doden, zou het wel heel stil zijn geworden bij dat legioen. Vooral de blik van die ene dame, een autochtone mini mastodont, (ik hanteer deze term omdat Monique en Richard zich stoorden aan de synoniemen die ik normaal gebruik om dit soort schepselen te omschrijven), met van dat rode haar uit een potje, wat keek zij link en lelijk.

Het is niet mijn gewoonte om een “Man of the Match” uit te roepen. Voor mij is de teamprestatie de lat waar langs gemeten wordt, deze keer maak ik een uitzondering: Jesse Vorderman.



Foto gepikt van: Rolf's prachtige fotosite.

Dit was mogelijk de op één na laatste wedstrijd van dit voetbalseizoen voor Julian en Nils W. De KNVB in haar wijsheid roostert op de eerste dag van de meivakantie een competitiewedstrijd in, terwijl er vorig weekend niet werd gespeeld. Uitstel schijnt niet te kunnen, dus dat wordt een blik invallers opentrekken voor trainer Chris. Geen ramp, want de invallers uit de D2 hebben allemaal goed gepresteerd. Maar toch jammer.

Nils W en Julian, gaan met nog een groep HBS-ers naar een trainingskamp voor de Sport der Sporten: Cricket. De sport die altijd geweldig is voor spelers en toeschouwers. Waar spelers elkaars prestaties weten te waarderen en dit ook laten blijken. Waar toeschouwers niet als potentiële randdebielen worden beschouwd, door ze te verbieden langs de lijn alcohol te nuttigen of met een glas of fles te staan. Waar toeschouwers gezeten in comfortabele (zelf meegebrachte)luie stoelen, de handelingen op het veld gade slaan, met een verfrissing (een flesje Rosé, Pinot Gris, Tokayer, pintje, sapje, jusje of iets anders) en een hapje, geen vette hap, maar een cucumbersandwich, caesar salade of andere lekkernijen.

Waar de teams pauzeren om gezamenlijk de lunch en tea te nuttigen. Waar altijd iets te beleven valt. Waar vriendschappelijke wedstrijden heel normaal zijn, zodat je nog wat van de wereld kunt zien. Waar bij de verschillende HBS teams ruimte is voor enthousiaste beginnelingen; die gegarandeerd net zo veel plezier zullen beleven als hun meer ervaren teamgenoten. Binnenkort gaan de trainingen op het veld van start, kom eens kijken en meld je aan, als je zin hebt en oordeel zelf of het een sport is voor kakkers en watjes. Vorm altijd je eigen mening, laat je niets aanpraten, gebruik je verstand en natuurlijk ook die andere zintuigen;-)